Leven van de kinderen

Een kind wordt meestal geboren tot grote vreugde van de ouders, maar het heeft geen enkele zekerheid dat het zal opgroeien. Een aantal kinderen sterft voor ze de leeftijd van 5 jaar hebben bereikt. Kinderen zijn de rijkdom van de vaak grote gezinnen: het zijn helpende handen voor het werk op het veld. Vele ouders verkiezen een meisje op de wereld te zetten, want dan kunnen ze rekenen op een dote bij het huwelijk.

Moeders geven hun kind zo lang mogelijk borstvoeding, gewoonlijk tot de volgende zwangerschap. Als ze les gevolgd hebben over hygiëne en kinderverzorging, proberen ze ook al vrij vroeg papjes met banaan en ander fruit te geven. Enkele weken na de geboorte al wordt de baby in een stuk pagne achter op de rug van de moeder meegenomen naar het veld. 

Vanaf de peutertijd worden de kinderen geconfronteerd met het harde leven in het gezin. Ze kennen weinig echte rust, zitten in soms onaangename houdingen op de rug van hun moeder of een oudere zus. Ze ontberen de goede zorgen en bescherming tegen ziekten. Vaak zie je bijvoorbeeld kleine kinderen hout voor het vuur dragen op hun hoofd.

Schoollopen is een ‘must’, dat hebben vele ouders begrepen, maar het kost handenvol geld en het ontneemt de ouders hun goedkope werkkrachten. Daarom brengen vele ouders hun kinderen, vooral de meisjes, ondanks de leerplicht toch naar het veld. De autoriteiten laten dit oogluikend toe.

Kindvriendelijke en educatieve ontspanning is er niet. De kinderen nemen als toeschouwers deel aan het leven van de volwassenen. De meeste tijd brengen ze door op het veld, op zoek naar voedsel, of op school. Sommige kinderen leggen 5 kilometer af naar de dichtstbijzijnde school. Ze blijven daarna rondhangen in het dorp of gaan na schooltijd naar het veld. Soms maken ze in hun vrije tijd een voetbal van lappen, of een auto van koperdraad.

Vanaf de puberteit moet een jongen in een eigen hut slapen en niet meer in die van de ouders. Meisjes blijven in de hut van de ouders en genieten meer bescherming.